Poranek rozpoczęliśmy w miejscu szczególnym, przy Porcjunkuli, gdzie św. Franciszek zakończył swoje ziemskie życie. Chwila ciszy i modlitwy w tym świętym miejscu poruszyła nasze serca. Czuliśmy wdzięczność i wzruszenie patrząc na skromne mury kapliczki, które stały się świadkiem przejścia św. Franciszka do wieczności. W powietrzu unosił się spokój, jakby wciąż był tam obecny duch jego prostoty i oddania Bogu.
Wyruszyliśmy w drogę do Cascii, do św. Rity, patronki spraw trudnych i po ludzku niemożliwych. Po drodze minęliśmy kapliczkę, w której według tradycji, św. Franciszkowi objawił się Pan Jezus.
Zatrzymaliśmy się na chwilę, by spojrzeć na wzgórza Umbrii skąpane w porannym świetle. Zieleń drzew, śpiew ptaków i zapach trufli towarzyszyły nam w drodze przypominając o Bożej obecności w pięknie stworzenia.
Dotarliśmy do Bazyliki św. Rity. Miejsce jej spoczynku otacza delikatne światło i cisza, które pomagają zanurzyć się w modlitwie i skupieniu. To miejsce szczególnie bliska kobietom i matkom: św. Rita swoją wiarą i odwagą wciąż inspiruje do ufnego zawierzenia Bogu codzienności a także trudnych spraw małżeńskich i rodzinnych.
Bazylika jest położona wśród umbryjskich gór, otoczona zielonymi zboczami i kamiennymi domami przytulonymi do stromych uliczek. Wysokość miejsca sprawia, że powietrze jest tu rześkie, a widok na dolinę budzi zachwyt i poczucie bliskości nieba. Wśród pielgrzymów z różnych stron świata czuć było wspólnotę i nadzieję jaką niesie ta święta, która całym życiem uczyła przebaczenia i miłości mimo cierpienia.
Uczestniczyliśmy we Mszy Świętej w bocznej kaplicy przylegającej do grobu św. Rity. Bliżej Świętej być nie mogliśmy.
Ten dzień to podróż od prostoty Asyżu po głębię serca Cascii, od wdzięczności po zawierzenie. I dotarliśmy do Rocca di Papa, naszego noclegu. Przywitały nas światła miasteczka mieniące się na górskich zboczach i ciepłe powietrze włoskiego wieczoru. Zmęczeni, ale wewnętrznie umocnieni czuliśmy, że ta droga nie kończy się wraz z dniem ale trwa dalej. Jutro Rzym.
