Rozpal na nowo swoje życie

A może Twoje życie jest jak stara, zakurzona lampa? Wiesz, co jest fajnego w lampie?

Nie gaśnie na zawsze. Potrzebuje tylko kogoś, kto pomoże jej znowu zapłonąć.

Matka Teresa: W Melbourne odwiedziłam pewnego starszego mężczyznę, o którego istnieniu wszyscy zapomnieli. W jego pokoju były nieopisany brud i bałagan. Próbowałam go posprzątać, ale człowiek ten się sprzeciwił: „Niech siostra to zostawi, tak jest dobrze”. W końcu, bez żadnych nacisków z mojej strony, uległ. W pokoju znajdowała się piękna, choć mocno zakurzona lampa. Zapytałam: „Dlaczego jej nie zapalasz?”. Odparł: „Po co mam to robić, skoro nikt do mnie nie przychodzi? Nie potrzebuję jej”. Wtedy powiedziałam: „Czy zapalałbyś lampę, gdyby cię odwiedzały siostry?”. Na to on powiedział: „Gdybym słyszał w tym domu ludzki głos, zapaliłbym lampę”. Kilka dni temu otrzymałam od tego człowieka krótki list: „Powiedz mojej przyjaciółce, że lampa, którą zapaliła w moim życiu, nadal świeci”.

Świadectwo

Maria: To było takie nie do uwierzenia… Tata od zawsze miał problem z alkoholem, był też osobą pyszną, lubiącą być w centrum uwagi, duszą towarzystwa. Mama była nikim, taki dawał jej przekaz całe życie. Niewystarczająco inteligentna na pracę, prowadzenie błyskotliwych rozmów, kura domowa. My z bratem byliśmy doceniani przez pryzmat osiągnieć, którymi można się pochwalić przed innymi. Sprawy wstydliwe, trudne zamiatano pod dywan. Na zewnątrz musiało być pięknie, żeby inni nam zazdrościli. Problem alkoholu był pomijany, nieobecny. Dziecięcy płacz, prośby, żeby wrócił do domu po zakrapianej imprezie, wstyd przed znajomymi, rodziną to był standard. Tylko z życiorysów świętych znane mi było modlenie się latami o coś z pozytywnym skutkiem. Nie wierzyłam w cuda w normalnym współczesnym świecie, ale moja mama wierzyła… i trwała w modlitwie.

W sierpniu na parafię przyszedł nowy ksiądz. Tata zaangażował się w pomoc, by odnalazł  się w nowym miejscu w małej miejscowości. I tak na cztery miesiące przed swoją nagłą śmiercią został kościelnym codziennie uczestniczącym w mszy, przyjmującym komunię. Mama po jego śmierci powiedziała: „Warto być wytrwałym w modlitwie”. Mnie został obraz: stałam z tyłu, trochę sceptycznie nastawiona do nowej funkcji taty po latach błądzenia. Trzęsły mu się ręce z wiadomego powodu, był tłum, wysypał się koszyczek… Zbierał złotówki, ludzie patrzyli dwuznacznie (w małej parafii każdy się zna), ja mu nie pomogłam… Było mi wstyd za niego, a powinno mi być za siebie. Strasznie tego żałuję.

Może już to znasz. I widziałeś. U siebie i u innych. Cykl tych samych błędów i porażek. Zaklęty, przeklęty krąg. Źródło prawdziwego nieszczęścia. Jedna porażka to problem. Dwie to problem. Powtarzający się cykl to jednak prawdziwe nieszczęście. Bo każda, każda kolejna, a przez to idiotycznie taka sama porażka odbiera nadzieję, że może być lepiej. Nie chodzi o to, że nie może być lepiej. Może. Ale uwikłanie w ten sam cykl pozbawia szans na lepsze życie.

Ekstremalna modlitwa ostatniej szansy

Panie Jezu, czasami zachowuję się jak idiota. Robię to samo, myśląc, że wyniknie z tego coś innego.

Panie Jezu, proszę o kreatywność. Abym każdego dnia robił choć jedną małą rzecz, ale inną od tego, co do tej pory.

Panie Jezu, proszę o kreatywność. Abym, gdy widzę kogoś zagubionego, kochał go jakoś inaczej.

Panie Jezu, przecież zasada jest prosta: jak nie tak, to może inaczej.

Wiem, Panie Jezu, że oczekujesz ode mnie kreatywności.

Postanowienie

Zanim wyruszysz, zastanów się, co możesz robić inaczej, idąc do następnej stacji. Wiesz już, jak szedłeś. Szukaj pomysłu, jak możesz to zrobić inaczej.