Poranek rozpoczęliśmy od odwiedzenia Bazyliki na Lateranie, poświęconej dwóm Janom: św. Janowi Chrzcicielowi, który przygotował drogę Panu Jezusowi oraz św. Janowi Ewangeliście, umiłowanemu uczniowi Chrystusa i autorowi czwartej Ewangelii. Jej pełna nazwa brzmi: Arcybazylika Najświętszego Zbawiciela oraz Świętych Jana Chrzciciela i Jana Ewangelisty na Lateranie. Jest to najstarsza i najważniejsza spośród czterech bazylik większych Rzymu. Została ufundowana przez cesarza Konstantyna Wielkiego w IV wieku i od tego czasu stanowi katedrę papieża jako biskupa Rzymu. To tutaj znajduje się jego oficjalna siedziba, choć papież na co dzień mieszka w Watykanie.
Wnętrze bazyliki zachwyca monumentalnością i bogatą historią, przypominając o ciągłości Kościoła przez niemal dwa tysiące lat. W tym świętym miejscu przekroczyliśmy po raz drugi Święte Drzwi, doświadczając symbolicznego wejścia w przestrzeń Bożego miłosierdzia.
Tuż obok Lateranu znajdują się Święte Schody (Scala Santa), które według tradycji zostały przywiezione z Jerozolimy przez św. Helenę, matkę Konstantyna. To po nich miał stąpać Pan Jezus, idąc na sąd przed Piłatem. Wchodząc po nich na kolanach, odczuwaliśmy trud i ciężar nie tylko fizyczny, ale także duchowy – ciężar naszych grzechów.
Kolejnym przystankiem była Bazylika Matki Bożej Większej (Santa Maria Maggiore), znana też jako Bazylika Matki Bożej Śnieżnej. Wzniesiona w V wieku po Soborze Efeskim jest najstarszym kościołem na Zachodzie poświęconym Maryi. Tutaj również przeszliśmy przez Święte Drzwi. Bazylika urzekała nas pięknem złotych mozaik i bogactwem historii.
Tutaj też znajduje się grób papieża Franciszka. Jego prosta, niemal surowa forma, pozbawiona marmurów i ozdób, wyróżnia się na tle bogactwa świątyni. Ta prostota staje się wymownym świadectwem życia papieża, jego pokory i bliskości z ubogimi. W zestawieniu z pełnym splendoru wnętrzem bazyliki grób Franciszka przypomina, że prawdziwa świętość nie potrzebuje złota ani przepychu, lecz rodzi się z miłości i służby.
Następnie udaliśmy się na Plac św. Piotra, aby uczestniczyć w modlitwie „Anioł Pański” i spotkaniu z Ojcem Świętym. Były nas tłumy pielgrzymów z całego świata. Radość była ogromna, gdy po skończonej modlitwie papież Leon XIV w swoim papamobile przemierzał plac, zatrzymując się, błogosławiąc dzieci i pozdrawiając wiernych, z widoczną chęcią spotkania się z każdym z nas.
To były chwile pełne wzruszenia i entuzjazmu. Czuliśmy jego bliskość i otwarte serce. Mimo ogromnego tłumu każdy miał wrażenie, że papież kieruje swój gest i uśmiech właśnie do niego. To spotkanie stało się dla nas niezapomnianym doświadczeniem.
Po tych intensywnych przeżyciach potrzebowaliśmy chwili wytchnienia. Czas wolny pozwolił nam odpocząć, posilić się i podzielić wrażeniami dnia. Jednak nasze pielgrzymowanie jeszcze się nie skończyło. Wyruszyliśmy do Bazyliki św. Pawła za Murami, wzniesionej nad grobem Apostoła Narodów. Wnętrze bazyliki, ozdobione portretami wszystkich papieży, przypomina o ciągłości Kościoła i wierze, którą św. Paweł głosił aż po swoją męczeńską śmierć.
Tutaj po raz kolejny przekroczyliśmy Święte Drzwi, symbolicznie wchodząc w przestrzeń Bożej łaski. W bazylice uczestniczyliśmy także w Mszy Świętej w kaplicy św. Szczepana, pierwszego męczennika Kościoła. Eucharystia w tym miejscu, w cieniu grobu św. Pawła, była dla nas wielkim przeżyciem i pięknym zwieńczeniem całego dnia.
Byliśmy wdzięczni Bożej Opatrzności za tę Eucharystię, sprawowaną pośród historii wiary i świadectwa męczeństwa. Dziękowaliśmy za dar pielgrzymki, za spotkania, modlitwę i łaskę, jaką przyniósł ten pełen emocji i doświadczeń dzień.
Jutro czeka nas dalsza podróż. Wyruszymy, by zobaczyć sedno naszej wiary: obecność żywego Boga.
